Gliny i ziemie w wędkarstwie wody stojące i płynące

matiloch

Glina wędkarska w łowiskach rzecznych odgrywa niebagatelna rolę. Jej właściwy dobór, przygotowanie i podanie w łowisku decyduje w dużym stopniu o wyniku.

Co wpływa na jej wybór? Przede wszystkim:

Uciąg,
Głębokość,
Ukształtowanie dna,
Czynniki zależne od specyfiki danego łowiska.

Uciąg wody.

W zależności od tego jak szybka woda płynie w korycie, należy stawiać na bardziej lub mniej spoiste mieszanki gliny. Asortyment glinowy przy połowach rzecznych powinien objąć:

Glinę rzeczną
Glinę wiążącą
Glinę Argile
Ziemię de Somme lub inną glinę rozpraszającą

Pierwsze dwie wymienione stanowią bazę glinową, natomiast Argile i de Somme stosowane są jako dodatki przyśpieszające pracę oraz poprawiające właściwości smużące. Niemniej w niewielkim uciągu (do 3 gram) Argile powinna być gliną dominującą w mieszance. Pojęcie gliny rzecznej i wiążącej jest pojęciem względnym, gdyż w zależności od producenta gliny te różnią się istotnie. Generalnie gliny wiążące stosuje się jako bazę w rzekach do 10 gram uciągu natomiast rzeczne w uciągach przekraczających tę granicę. Mieszając powyższe rodzaje ziem uzyskujemy pożądaną spoistość, którą dobieramy do własnych upodobań determinowanych wiedzą na temat danego łowiska.

Proponowane proporcje poszczególnych rodzajów glin w zależności od uciągu.

Powyższa tabela przedstawia przykładowe proporcje glin w zależności od uciągu. Ich modyfikacja będzie postępowała wraz z analizą kolejnych czynników.

Głębokość łowiska, ukształtowanie i charakter dna.

W niektórych przypadkach należy uwzględnić głębokość łowiska oraz twardość i ukształtowanie dna. Zdarza się, iż występują miejsca w których woda zwalnia i następuje sedymentacja materii organicznej oraz cząstek gleby niesionych z nurtem rzeki. W takim miejscu należy położyć lżejszą znacznie mniej spoista glinę, czyli udział gliny rzecznej lub wiążącej maleje względem gliny Argile i de Somme. Taka korekta mieszanki powinna również nastąpić w przypadku pofałdowanego dna w obrębie naszego łowiska. Wówczas należy pozwolić sobie na luźniejszą glinę tak by uwalniała intensywną smugę a składniki zanęty zatrzymywały się na nierównym dnie. W przypadku łowisk bardzo głębokich z dużym uciągiem glinę można dociążyć niewielka ilością drobnego żwirku.

Specyfika danego łowiska.

Jak wiadomo „każda woda jest inna”. Mimo, iż dwa określone łowiska wykazują podobny charakter (głębokość, uciąg, rybostan) wymagają odrębnego podejścia. Tutaj jedyną receptą dobrego wyboru jest znajomość łowiska. Często mimo niewielkiego uciągu trzeba zastosować ciężką i spoistą mieszankę ziemi podczas gdy na wielu wodach ze znacznym przepływem wody ilość rzecznej gliny powinna być mniejsza względem Argile i de Somme. Zależy to od sposobu podania robactwa i zanęty. Glina Argile i de Somme przyśpieszy uwalnianie składników mieszanki, podczas gdy rzeczna ziemia wręcz przeciwnie, spowolni ją.

Proporcja gliny do zanęty zależy od tego w jakim stopniu ryby pobierają zanętę spożywczą. Zazwyczaj wyjściowa proporcja objętościowa gliny do zanęty to 1:1. W sytuacji gdy poławiane podczas treningu ryby wyraźnie „plują” robactwem natomiast niekoniecznie zanętą wówczas ilość gliny w stosunku do zanęty powinna wzrosnąć tak by zbyt szybko nie przekarmić ryb.
Przygotowanie właściwej konsystencji gliny.

Przygotowując ziemię na rzekę nieodzowny jest spryskiwacz, którym dowilżymy glinę, a także bentonit do jej doklejenia. Jak powszechnie wiadomo by skutecznie utrzymać ryby w łowisku należy przygotować minimum dwie, trzy konsystencje gliny/zanęty. Od takiej, która zacznie natychmiast pracować i rozmyje się w ciągu kilku/kilkunastu minut do takiej, która zacznie pracować po 30 minutach i rozmyje się nie wcześniej jak po dwóch godzinach. Zawsze warto na dnie umieścić dwie kule o „dużym zapasie mocy”, które postoją jeszcze dłużej. Spoistość należy regulować wilgotnością oraz ilością kleju.

Na rynku spotkać można głównie dwa rodzaje kleju, bentonit a także klej szary (liant a coller, koller itp.) które różnią się właściwościami i mocą wiązania. Nie polecam śnieżno białych bentonitów, mimo iż posiadają najwyższą moc wiązania to ich właściwości nie są najlepsze. Ich największą wadą jest bardzo wysoki odczyn (11-13), przez co po wymieszaniu takiego kleju z gliną lub zanętą zachodzi silnie egzotermiczna reakcja, która wydziela nieprzyjemny „palący” zapach. Uzewnętrznia to się również pochłanianiem zapachu zanęty/gliny przez taki klej. Najlepsze bentonity są w kolorze kremowym do szarego. Bentonit mojej produkcji celowo pod kątem wędkarskim ma obniżone pH do 8 co jest niespotykane w innych preparatach tego typu, jest zupełnie neutralny dla zanęty. Kleje szare dostępne na rynku to mniej wydajne wersje bentonitu zawierające glinkę kaolinową.

Bentonit należy dozować niewielkimi porcjami do gliny, jednocześnie neutralizując wysuszające działanie kleju wodą rozpylaną ze spryskiwacza. Wedle nowych przepisów po kontroli nie można już domaczać zanęty więc glinę z klejem należy bardzo delikatnie przewilżyć i nakryć wilgotnym ręcznikiem.

Często w łowisku występują sporych rozmiarów ryby, które w jedną chwilę nawet z najbardziej sklejonej zanęty i gliny zostawią gęstą smugę w wodzie. Wówczas można je zatrzymać silnie sklejonymi robakami podanymi wraz ze żwirem przy użyciu specjalistycznego kleju.

Powyżej omówiony temat jest zagadnieniem bardzo praktycznym. Trudno przedstawić go teoretycznie, dlatego też to co zostało napisane wyżej ma na celu syntetycznie nakreślić podstawowe zagadnienia, które należy rozważyć dobierając i przygotowując glinę na rzekę. Wiedza jest ważna, jednakże nic nie zastąpi doświadczenia w przygotowywaniu gliny/zanęty na rzekę i analizowaniu uzyskanych rezultatów.

Umieszczone dzięki [link widoczny dla zalogowanych]

matiloch

W dobie ówczesnego wędkarstwa wyczynowego coraz większe znaczenie zaczynają odgrywać różnorakie gliny i ziemie. Związane jest to z nasilaniem się pewnych zjawisk w łowiskach, na których rozgrywane są imprezy wędkarskie. Nasze wody są z dnia na dzień silniej przełowione, ryby poddane większej presji wędkarskiej przez co stają się znacznie bardziej ostrożne, nieufne i wybredne. Na wielu łowiskach coraz mniejsze znaczenie podczas zawodów wędkarskich odgrywa zanęta spożywcza kosztem różnego robactwa podawanego zazwyczaj w glinie lub ziemi. Ze względu na chimeryczne żerowanie ryb, a co za tym idzie niewielkie ilości pobieranego przez nie pokarmu, zanęty często są zubażane poprzez dodawanie odpowiedniej gliny. Ponadto współczesne wędkarstwo sportowe (uważam, że wypada je określać tym mianem) coraz bardziej docenia inne dobrodziejstwa jakie niesie za sobą użycie odpowiedniej gliny czy ziemi. Łowisk, gdzie wciąż użycie gliny nie ma swojego wyraźnego uzasadnienia jest bardzo niewiele.

Rodzaj używanej gliny czy ziemi zależy od wielu czynników. Najważniejsze to charakter łowiska oraz sposób podania zanęty i robactwa. W pierwszej części artykułu poruszony został temat zastosowania ziemnych surowców w wodach stojących i wolnopłynących kanałach.

Ziemie torfowe, rozpraszające i wiążące to najczęściej wybierane, gotowe produkty na łowiska gdzie woda stoi lub nieznacznie płynie. Rodzaj zastosowanych glin zależy od tego w jaki sposób zamierza się podać zanętę oraz robactwo. Poprzez znajomość danej wody i przeprowadzone treningi należy stwierdzić jaka konsystencja zanęty i sposób prezentacji robactwa rybom najbardziej odpowiada.

By móc wybrać właściwą glinę czy ziemię należy dokładnie poznać ich główne cechy. W wielu przypadkach warto łączyć różne ziemne produkty w celu uzyskania optymalnej mieszanki o określonych właściwościach. Poniżej opisano główne cechy glin najczęściej wybieranych podczas zmagań wędkarskich na wodach stojących i kanałach.

Ziemia torfowa.

Jej podstawowe cechy:
Intensywna czarna barwa.
Bardzo lekka, najlżejsza na rynku glina.
Odsiana na sicie przybiera postać „czarnego puchu”.
Duża kleistość, łatwo formuje się z niej kule.

Jest to zdecydowanie pod każdym względem najlepszy nośnik jokersa w wodach stojących. Nieodzowna zwłaszcza w płytkich i zamulonych łowiskach, w których ciężka glina natychmiast grzęźnie w mule i nieprawidłowo pracuje. Uformowane kule rozpuszczają się w okresie 30 minut. Dla wydłużenia tego czasu należy na 2kg ziemi dodać 100 gram bentonitu. W czystej postaci zazwyczaj zbyt lekka by zastosować ją w wodach wolnopłynących i głębszych jeziorach. Wówczas należy ją mieszać w proporcji 1:1 z cięższą gliną. W zależności od dodatku innej gliny/glin uzyskać można różną pracę i szybkość uwalniania robactwa. Zazwyczaj ziemię torfową dociąża się gliną argile lub inną mało klejącą ziemią. Tak podrasowana mieszanka szybciej się rozmywa i dodatkowo mocniej smuży. Czysta czarna ziemia posiada niewielkie właściwości smużące co często też jest jej zaletą gdy chcemy uniknąć drobnicy uwielbiającej chmurotwórcze mieszanki. Zmieszanie ziemi z gliną wiążącą prócz tego, że dociąża dodatkowo opóźnia czas rozpuszczania się kul.

Ziemia torfowa idealnie nadaje się do zubażania mieszanek płociowych. Przed dodaniem do zanęty należy ją minimum dwukrotnie przesiać przez drobne sito. Ziemia ze względu na swoją kleistość gasi pracę zanęty, dlategoteż można dodać do niej więcej windujących składników (prażone konopie, siemie lniane). Dla utrzymania szybkiej pracy zanęty zubożonej ziemią warto dozować niewielkie ilości gliny rozpraszającej (np. de Somme). Jeśli zamierzamy utworzyć na dnie czarny, puszysty dywan wówczas nie pozostaje nic innego jak użyć właśnie tej ziemi. Żerujące w takim „puchu” ryby wynoszą do góry znaczne ilości bardzo lekkiej rozdrobnionej ziemi wraz z larwami jokersa co na większości omawianych łowisk jest rzeczą nieocenioną.

Glina rozpraszająca.

Jak sama nazwa mówi nie posiada ona właściwości wiążących. Główne cechy tego typu ziemi to:
Średni ciężar.
Drobna, sypka frakcja.
Duże zdolności obłokotwórcze.

W czystej postaci raczej nie zaleca się jej stosowania do celów podawania robactwa w łowisku. W niektórych przypadkach z niewielką ilością bentonitu może służyć do szybkiego wyłożenia dywanu z robactwem na dnie jezior i kanałów. Często natomiast stosowana jest jako dodatek smużący i przyśpieszający rozmywanie się bardziej spoistych glin. W przypadku ziemi torfowej stanowi także jej obciążnik.

O ile w czystej postaci rzadko stosowana jako nośnik jokersa o tyle stanowi najczęstszy dodatek do zanęt na wody stojące i wolnopłynące. Jej najważniejsze zadania to poprawa pracy zanęty, jej dociążenie i poprawienie właściwości smużących. Ciekawym rozwiązaniem jest połączenie 1kg zanęty 2kg gliny rozpraszającej (np. de Somme) i 0,2 kg bentonitu plus 0,25kg jokersa. Taka mieszanka będzie charakteryzowała się stopniową, jednakże intensywną pracą. Sprawdza się przy połowie wszelkich gatunków ryb wystepujących w wolnopłynących kanałach. Warunkiem zastosowania omawianej receptury jest twarde dno i minimalny przepływ wody. W czystej postaci glina ta jest ponadto nieodzownym dodatkiem do zanęt uklejowych. Gliny rozpraszającej nie należy używać w dużych ilościach jeśli zależy nam na podaniu spoistych kul w głębokich jeziorach. Natomiast niewielkim jej dodatkiem można przyspieszyć uwalnianie składników zanęty, w tym ewentualnego robactwa.

Specyficzną ziemią łączącą w sobie właściwości gliny wiążącej i rozpraszającej jest glina Argile. Mimo dość wyraźnej kleistości rozprasza się szybciej niż glina wiążąca. Dodatkową zaletą Argile jest zdolność smużenia porównywalna do gliny rozpraszającej. Jest to najbardziej uniwersalna ziemia dodawana do zanęty przy połowie kanałowych leszczy i dużych płoci. Jej zawartość objętościowa w zanęcie może dochodzić nawet do 50% (1kg zanęty : 2kg Argile).

Glina wiążąca.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż na rynku spotkać można wiele różnych glin o właściwościach wiążących. W zależności od producenta różnią się siłą wiązania i ciężarem. Gliny najcięższe i najbardziej „tłuste” nie mają swojego zastosowania w wodach stojących i kanałach.

Średnio wiążące gliny są optymalnym nośnikiem jokersa w głębokich jeziorach i kanałach. Zastosowanie znajdują zwłaszcza gdy zależy nam na stopniowym i długim uwalnianiu robactwa. W zależności od głębokości i twardości dna należy dobierać cięższe i lżejsze gliny. Pokrycie dna mułem dotyczy często również głębszych łowisk. W takiej sytuacji należy zastosować lekką wiążącą glinę, która sprowadzi robactwo do dna i jednocześnie w nim nie ugrzęźnie. Opisywany typ gliny pozwala związać robactwo tak by uniemożliwić jego rozprzestrzenianie się w warstwie przydennej. Jest to istotne w sytuacji gdy chcemy wyselekcjonować większe ryby spośród drobnicy, która uwielbia „fruwające mięsko”.
Gliny wiążące raczej rzadko stosuje się w czystej postaci do zanęt jeziorowych, natomiast częściej do kanałowych, zwłaszcza na nieco większe uciągi. Ich zadaniem jest dociążenie i zwiększenie spoistości mieszanki. Zazwyczaj komponuje się je wspólnie z glinami rozpraszającymi.

Tak pokrótce w teorii można przedstawić najważniejsze ziemie wykorzystywane w kontekście wód stojących i wolnopłynących. Poznanie właściwości glin i umiejętność ich doboru to dopiero połowa sukcesu, gdyż należy je jeszcze odpowiednio przygotować i połączyć z zanętą.

Pozdrawiam Cool

Umieszczone dzięki [link widoczny dla zalogowanych]